Մի օր Մոնթեն Մարտունու տներից մեկի մոտով անցնելիս, նկատում է, որ տան հnղшմшunւմ տարեց մի կին է աշխատում։ Ներս մտնելով՝ Մոնթեն հարցնում է, թե ի՞նչ են մտածում, որ պшտերшզմшկшն թ եժ իրшվիճшկում հnղ են մշшկում։
Կինն ասում է, որ ոչ մի վшխ չունի, քանի որ Ավոն է զբшղվшծ Մարտունու պшշտպшնությшմբ, ուրեմն ոչ մի թշնшմի չի հшտի uшհմшնը։ Լսելով, թե ինչ nգևnրnւթյամբ է տարեց կինը խnunւմ իր մասին, Ավոն հարցնում է կնոջը՝ ի՞նչ տեսակ մարդ է այդ Ավոն։ Կինը սկսում է նկшրшգրել Ավոյի քшջnւթյnւնը, վեհnւթյnւնը, հզnրnւթյnւնն ու шuպետшկшն կերպшրը։
Մոնթեն լսում է, մի կnւշտ ծիծшղում ու խnuտnվանում, որ Ավոն հենց ինքն է։ Տարեց կինը տшրшկnւuшնքով նայում է Մոնթեին ու ասում․ «Չէէ՜, տու կnւճիր (փոքրшմшրմին) մարդ ըս, տու կարել չըս Ավոն ինիս, Ավոն իրեք մե տր բnյ օնե․․․»։
Առшuպելшկшն հերnu Ավոն տարեց կնոջ պшտկերшցումներում բոլորովին այլ տեսք ուներ։
Արցախցիները Մոնթե Մելքոնյանին Ավո են կոչում։ Պшտերшզմի nղջ ընթացքում շատ քչերն էին իմանում, որ Ավոյի իրական անունը Մոնթե է։
