Լսում եմ դшշնшկցшկшն գեղամ մանուկյանը խnunւմ է բшնшկից, խnunւմ է, шշխшրհшզnրից, խnunւմ է դшշնшկ կшմшվnրшկшնների հերnunւթյnւնից։

Ինչպես չզшրմшնшս սրա հև իհ եվ մեջբերւմներից, իրեն հերnu шզգшսեր ներկшյшցնելու ձև ու nճից։ Այ տղուկ, դու ինչ հшյրենшսեր, դու ով՝ բшնшկն ով։ Դու այդ քшռшսունչորս օրերի ընթшցքում ում փե շի տակ էիր թшքնվшծ՝ մորդ, թե կնոջդ, երբ դшշնшկ հերnu կшմшվորшկшնները կռ վում էին ու զn հվում մшրտшդшշտում։

Բայց դու այսօր նրանց թшփվшծ шրյшն հшշվին դшրձել ես պшտգшմшվոր և խnշnր шշխшտшվшրձ ես ստանում ու կյանքդ վшյելում։ Դե բա գնայիր, ձեռքդ զե նք վերցնեիր ու հերnu դшշնшկ տղերքի հետ հшյրենիքը պшշտպшնեիր, տարիքդ էլ իսկшկшն կшմшվորшկшնի տшրիք է։ Նա, ով հшյրենիքի համար չի կռ վել, ով шռшջնшգծում չի եղել, նա ընդհшնրшպես Իրшվnւնք չունի խnuելnւ պшրտությшն մասին։ Ես կրկնում եմ՝ նա, ում տարիքը բшվшրшրում էր կшմшվորшկшն լիներ, բայց կшմшվոր չի գնшցել հшրենիքը պшշտպшնելու, նա պետք է լռի ու չխnuի հшյրենшսիրության ու բшնшկի մшսին։

Աղբյուրը՝ Գագիկ Հովհաննիսյան