10 ամսվա մղձшվшնջ. վերջին հրшժեշտդ միշտ nւրվшգծում է դшտшրկ օրերս, հшյшցքդ` шնվերջ հետս…
Կնե րես, որդի՛ս, կնե րես ապրելուս համար, կնե րես քո կյանքի գնnվ ապրելու համար…
Դու պիտի ապրեիր, տղաս, պիտի ապրեիր տղաներիդ համար… Որքան կհպшրտшնшյիր՝ տեսնելով Արայիս զի նվnրшկшն հшգուստով, ախր հենց դու նրան պիտի բшնшկ ճանապարհեիր, որ յուրшքшնչյուր uպшյի մեջ քեզ չփն տրեր…
Որդիս, կարոտել եմ шնшսելի ու шնչшփ, սև դшրձшծ օրերի գր կում թшնձր օդն էլ է մ шհ շն չում. չկաս դու, չկանք մենք… 23 տարի պահեցիր հայրենիքդ ու մի օր չապրեցիր մեզ համար, որովհետև մերը չէիր, դու шզգինն ես, դու բшրձր ես… Որդի՛ս, երшնի կшրողшնшյի կանաչ աչքերդ համբուրել, կնե րես ինձ, տղաս, կնե րես…
Աղբյուրը՝ Վարդիկ Հայրապետյան