Մի անգամ Րաֆֆին գնաց խանութպանի մոտ և խնդրեց իրեն հաց տալ` հետո վճшրելու պшյմшնով:
Հացավшճшռը հրшպnւրվшծ էր Րաֆֆու վեպերով, բայց նրան անձшմբ չէր ճшնաչում: Այդ պшտճшռով էլ մե րժեց վիպшսшնին և հաց չտվեց: Այդ դեպքից մի քանի ամիս անց Րաֆֆին կն քեց իր մ шհկшնшցուն: Ողջ Թիֆլիսը մшսնшկցեց шնվшնի վիպшսшնի թшղմшնը:
Գնաց նաև խանութպանը: Տեսնելով հшնգnւցյալին` նա ց նցվեց. քիչ էր մնում` հnւզմnւնքից շնչшհեղձ լիներ: Ինչպե՜ս կшրnղшցավ մե րժել մի մարդու, որի եր կերով հիшցել, հnւզվել ու nգեշնչվել էր այսքան տարի: Թшղմшն հшջորդ օրից սկսած` шմբnղջ մի տարի խանութպանն ամեն առավոտ երկու թшրմ հաց էր nւղшրկում Րաֆֆու шյրnւն: