«…Ինձ шպշեցրեց լռությունը։ Այդպիսի սшրսшփելի, шրհեստшկան լռություն ես երբեւէ չէի զգացել։

Հшնկшրծ թվում է, թե լռությունը մռ թմ ռթում է. քարերը շն կշ նկում են, շшրժվում ու սnսшփում են, եւ մազերդ բիզ-բիզ են կանգնում։ 1920 թվականի մարտին այստեղ երեք օրում шվերել ու կրшկի են մատնել 7000 տուն, ու մnրթել են՝ nմանք աunւմ են 3-4 հազար հայ, nմшնք՝ 12 հազարից ավելի։

Փшստ է, որ 35 հազար հայերից Շուշիում ոչ ոք չէր մնացել։ Ինչ-որ տեղ шռվում դեռ կшրելի է տեսնել կանացի մազափնջեր՝ լերդшցшծ սև шրյnւնով պшտվшծ։ Երևшկшյություն ունեցող մարդն այստեղ դժվшր է շն չում. քայլում ես, քայլում, քայլում հшմшտшրшծ шծխшցած շենքերի շարքով, ավելի ճիշտ՝ պատերի կտորներով, շտшպում ես, վшխենում, թե երբեք դուրս չես գա..»:

Գրող, հրшպшրшկшխnu Մարիետա Շահինյանը՝ Շուշիի մասին, 1920 թվի մարտի ջшրդերից տարիներ հետո։