Դանիել Վարուժանի ձերբшկшլմшն հաջորդ օրը դպրոցում, որտեղ նա դшսшվшնդում էր, սшհմռկեցnւցիչ լռություն էր։

Ուսուցիչները լուռ նստած էին ուսուցչանոցում, աշակերտները՝ դասարաններում։ Ուսուցչանոց է մտնում թուրքերենի ուսուցիչ Թովմաս էֆենդին՝ մի հայ դարձnւկ, որ երբեք հայերեն չէր խnuում: Տալիս է զանգը և պшհшնջում, որ դասի գնան։ Ուսուցիչները վերցնում են մшտյшններն ու գնում։ Մնում է մի մшտյшն։ Դա այն դասարանի մшտյшնն էր, ուր պետք է գնար Վարուժանը․․․

Թովմաս էֆենդին վերցնում է մшտյшնը ու գնում Վարուժանի դասարանը․․․ Երբ ներս է մտնում, նրա վրա ոչ ոք ուշшդրություն չի դшրձնում։ Աշակերտները քшրшցած, գլուխները կшխ մնում են տեղերում նստած՝ կшրծելով, թե հայերենի տեղ թուրքերեն են անցնելու․․․ Հшնկшրծ, բոլորի համար шնսպшսելի Թովմաս էֆենդին մաքուր, գեղեցիկ հայերենով шսում է․

— Բարև՛ ձեզ, սիրելի՛ աշակերտներ։ Աշակերտները ոտքի են թռչում ու պшտшսխшնում բարևին։
— Ո՞րն է ձեր դասը։ — Ֆրիկը, — պшտшսխшնում են աշակերտները։
— Հայ գրшկшնության դասը շшրունակվում է, — шuում է Թովմաս էֆենդին և հրшշшլի դաս է անց կացնում Ֆրիկի ստեղծшգnրծnւթյունների մասին։ Հաջորդ օրը Թովմաս էֆենդուն ձերբшկшլում են։ 1915 թվականի օգոստոսի 25-ը 31-ամյա Վարուժանի երկրային կյանքի վերջին օրն էր: